Η ασπιρίνη μπορούμε να πούμε ότι είχε ανακαλυφθεί ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., όταν ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε το φλοιό της ιτιάς για τη θεραπεία του πυρετού κα του πόνου. Βέβαια, πολλά χρόνια αργότερα, βρέθηκε ότι ουσία του φλοιού της ιτίας ήταν η σαλικίνη, από την οποία παρασκευάστηκε το σαλικυλικό οξύ και το σαλικυλικό νάτριο. Οι ουσίες αυτές, εμφάνιζαν πολλές παρενέργειες, όπως ναυτίες, πόνους στο στομάχι και βουίσματα στα αυτιά. Όμως, το 1897, παρασκευάστηκε το ακέτυλοσαλυκιλικό οξύ, η γνωστή σε όλους μας ασπιρίνη, η οποία, παρότι διατηρούσε τις θεραπευτικές ιδιότητες των προηγούμενων φαρμάκων, είχε το πλεονέκτημα των λιγότερων παρενεργείων. Από τότε, χρησιμοποιείται για την αντιμετώπιση του πόνου, της αρθρίτιδας, του πυρετού, του πονοκεφάλου και της ημικρανίας. Σχεδόν πενήντα χρόνια αργότερα, το 1950, οι γιατροί ανακάλυψαν ότι η ασπιρίνη μπορούσε να μειώσει την πηκτικότητα του αίματος, και έτσι χρησιμοποιείται για την πρόληψη του εμφράγματος του μυοκαρδίου.
Γιώργος Ανδρίτσος, φοιτητής Οδοντιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου