Ύποπτα εμφυτεύματα σιλικόνης και στην Ελλάδα!!

Δύο εταιρείες εισαγωγής διέθεσαν 250-260 ύποπτα εμφυτεύματα της PIP σε έλληνες πλαστικούς χειρουργούς από τα οποία έχει επιβεβαιωθεί ότι χρησιμοποιήθηκαν μόνο 15-20.

Οι εταιρείες λειτουργώντας καθόλα νόμιμα και παρέχοντας σήμερα τα σχετικά αποδεικτικά στοιχεία, από το 2009 έως τον Απρίλιο του 2010, οπότε και ανακλήθηκαν με απόφαση του ΕΟΦ και του Υπουργείου Υγείας, εισήγαγαν στην Ελλάδα τα εν λόγω εμφυτεύματα, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Τα Νέα». Τη χρήση των εμφυτευμάτων στη χώρα μας επιβεβαιώνει η απόφαση του ΕΟΦ, με ημερομηνία 14 Απριλίου 2010, βάσει της οποίας ζητήθηκε η ανάκληση των ενθεμάτων.

Στην απόφαση δεν περιέχεται ο ακριβής αριθμός των ενθεμάτων που διακινήθηκαν ούτε αποσαφηνίζεται αν χρησιμοποιήθηκαν όλα. Ωστόσο, έχουν ζητηθεί αναλυτικά στοιχεία για την ακριβή ποσότητα των ενθεμάτων που έφτασαν στην Ελλάδα, πόσα από αυτά διακινήθηκαν και ποιοι ήταν οι γιατροί που τα προμηθεύτηκαν και τελικά τα χρησιμοποίησαν.

Η πρώτη από τις εταιρείες διακίνησε τα συγκεκριμένα ενθέματα για περίπου 4 μήνες το 2009, προωθώντας περίπου 50 – 60 ζεύγη. Τον Αύγουστο του 2009, η ΡΙΡ όρισε αποκλειστικό αντιπρόσωπο τη δεύτερη εταιρεία, η οποία ως τις 14 Απριλίου του 2010, είχε διακινήσει περίπου 200 ζεύγη.

Τα εν λόγω ενθέματα στοιχίζουν 500 – 600 ευρώ το ζεύγος, όταν πιο δημοφιλείς μάρκες κόστιζαν από 800 έως 1.200 ευρώ. Ωστόσο, η χαμηλή τιμή τους δε θεωρήθηκε τεκμήριο κακής ποιότητας, δεδομένου ότι υπήρχαν κι άλλης εταιρείας ενθέματα στο εμπόριο, με ανάλογη τιμή.

Διαβάστε περισσότερα...

Νομίζετε ότι ξέρετε τα πάντα για τον επιχείλιο έρπη; Διαβάστε όλα όσα δεν ξέρετε...

Στην αρχή νιώθουμε για κάποιες ώρες ένα τσούξιμο ή ένα ελαφρύ συνεχόμενο κάψιμο που όσο περνάει η ώρα γίνεται εντονότερο. Μετά εμφανίζεται μια φουσκάλα με υδατώδες υγρό γύρω από τα χείλη ή κάτω από τη μύτη (σπανιότερα μέσα στα μάγουλα ή και στα ρουθούνια).

Μετά κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και προσπαθούμε να καλύψουμε αυτό το περίεργο σπυράκι που και μας ενοχλεί, μας καίει, συχνά μας πονάει και μας μουδιάζει, αλλά και είναι αντιαισθητικό.

Ο επιχείλιος έρπης είναι ένα ιός που χτυπάει σε συγκεκριμένες περιοχές και διαρκεί μέρες. Μάλιστα έρευνες έχουν δείξει, ότι δεν κάνει διακρίσεις και τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός μέχρι να φτάσει τα 20 του χρόνια θα έχει επιχείλιο έρπητα. Πρόκειται για τον ιό HSV 1 ο οποίος είναι υπεύθυνος για αυτή τη λοίμωξη και από την ονομασία του καταλαβαίνουμε ότι οι περιοχές που «προτιμά» είναι στο πρόσωπο κοντά στα χείλη.

Ο ιός μεταδίδεται με ευκολία από απλές καθημερινές πράξεις, όπως το φιλί, ή δια της χρήσης αντικειμένων που έρχονται σε επαφή με τα χείλη (ποτήρια, πιρούνια κ.α). Πρόκειται για ένα έξυπνο ιό που μπορεί την πρώτη φορά να μην κάνει αισθητή την εμφάνιση του.

Έχει την ικανότητα να αποθηκεύεται και να «κοιμάται» στα νευρικά κύτταρα. Ο οργανισμός μας λοιπόν μόλις αντιληφθεί την εισβολή και κινητοποιεί το αμυντικό του σύστημα, συχνά πυκνά δεν εντοπίζει τον εισβολέα που βρίσκεται «καμουφλαρισμένος» σε κατάσταση ύπνωσης. Στις κατάλληλες συνθήκες (μπορεί μετά και από πολύ καιρό ή και ποτέ) ο ιός θα ξυπνήσει και τότε θα παρουσιάσουμε τον επιχείλιο έρπη.

Οι συνθήκες αυτές μπορεί να είναι ένας πυρετός ή ένα απλό κρυολόγημα, μια παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο (το καλοκαίρι κυρίως), κακή διατροφή, ορμονικές διαταραχές, κακή κατάσταση του οργανισμού μας, και φυσικά η ασθένεια της εποχής: το άγχος. Επίσης θα έχουμε παρατηρήσει ότι ο επιχείλιος έρπης βγαίνει ύστερα από κάποια μεγάλη στενοχώρια που έχουμε περάσει και η οποία μας έχει ρίξει ψυχολογικά.

Η διάρκεια του επιχείλιου έρπητα είναι από 5 ημέρες μέχρι και 12 – 13. Το πρώτο στάδιο είναι η περίοδος κατά την οποία αρχίζει να σχηματίζεται η φουσκάλα και εμείς να νιώθουμε τα χείλη μας «βαριά». Αμέσως μετά η φουσκάλα είναι διακριτή ( σε πολλές περιπτώσεις μιλάμε για πολλές μικρές φουσκάλες) και έχουμε έντονη φαγούρα ή και κάψιμο.

Η επόμενη φάση είναι και η πλέον επικίνδυνη για τη μετάδοση του ιού. Είναι η φάση που σπάει η φουσκάλα και απελευθερώνει το υγρό το οποίο περιέχει εκατομμύρια ιού. Αμέσως μετά είναι η περίοδος που ξηραίνεται η περιοχή σκάει το δέρμα και συχνά έχουμε μικρή αιμορραγία και τέλος είναι η διάρκεια της επούλωσης. (1 με 2 ημέρες).

Ο επιχείλιος έρπης, ουσιαστικά δεν μπορεί να θεραπευτεί. Μπορούμε όμως να ανακουφίσουμε τα συμπτώματα και ακόμη καλύτερα να οργανωθούμε σε μια ισχυρή πρόληψη. Για τη θεραπεία είναι πολύ σημαντικό η εξέταση από ιατρό. Εκείνος θα μας χορηγήσει την κατάλληλη αλοιφή – κρέμα ή παυσίπονο.

Η πρόληψη είναι ακόμη σημαντικότερη. Το βασικότερο μέτρο πρόληψης είναι η αποφυγή της επαφής των αντικειμένων που αγγίζουν τα χείλη. Έτσι δεν πίνουμε από το ποτήρι κάποιου που έχει ή μόλις αναρρώνει από επιχείλιο έρπη. Δεν φιλάμε κάποιον με επιχείλιο έρπη και τέλος όλοι πρέπει να πλένουν καλά τα χέρια τους είτε εμφάνισαν, είτε όχι επιχείλιο έρπη διότι η επαφή με το στόμα κατά τη διάρκεια της μέρας είναι συχνή.

Ο επιχείλιος έρπης είναι ένα νόσημα που ποτέ δεν πρέπει να το παίρνουμε αψήφιστα και πάντα θα πρέπει να ενημερώνουμε τον γιατρό μας. Ο έρπης μπορεί να προσβάλει και άλλα σημεία του προσώπου μας. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να επιδείξουν οι έγκυες, όταν εμφανίσουν έρπη, και αμέσως θα πρέπει να το αναφέρουν στον γυναικολόγο τους.

Διαβάστε περισσότερα...

ΜΥΘΟΣ: Τα υποκατάστατα δεν βοηθούν στη διακοπή του καπνίσματος!

Τα έμπλαστρα και οι τσίχλες νικοτίνης δεν βοηθούν αποτελεσματικά τους καπνιστές να κόψουν για πάντα το τσιγάρο, ακόμη και όταν αυτές οι θεραπείες συνδυάζονται με συνεδρίες ψυχολογικής υποστήριξης, υποστηρίζει μια αμερικανική έρευνα που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα.

«Η έρευνα αυτή δείχνει ότι τα υποκατάστατα νικοτίνης, όπως τα έμπλαστρα και οι τσίχλες, δεν είναι πιο αποτελεσματικά στη διακοπή του καπνίσματος απ’ ότι αν προσπαθούσε κάποιος μόνος του, χωρίς αυτά», δήλωσε ο Χίλελ Άλπερτ, της σχολής δημόσιας υγιεινής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο βασικός συγγραφέας της έρευνας που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοση της επιθεώρησης Tobacco Control.

Οι ερευνητές επικέντρωσαν τη μελέτη τους σε 787 ενήλικους καπνιστές από τη Μασαχουσέτη που είχαν πρόσφατα κόψει το τσιγάρο. Τους παρακολούθησαν σε τρεις διαδοχικές περιόδους: 2001-2, 2003-4 και 2005-6.

Οι συμμετέχοντες όφειλαν να δηλώσουν τι είδους υποκατάστατα χρησιμοποιούσαν -έμπλαστρα, τσίχλες, ρινικά σπρέι ή πίπες- καθώς και πόσο χρονικό διάστημα ακολούθησαν, χωρίς διακοπή, αυτή τη θεραπεία. Έπρεπε επίσης να διευκρινίσουν αν στην προσπάθειά τους να κόψουν το τσιγάρο λάμβαναν βοήθεια από κάποιο γιατρό ή άλλον ειδικό.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι σχεδόν το ένα τρίτο απ’ όσους είχαν κόψει το τσιγάρο, τελικά ξανάρχισαν το κάπνισμα. Εξετάζοντας αυτούς που επέστρεψαν στην κακιά συνήθειά τους, οι ερευνητές δεν βρήκαν καμία διαφορά μεταξύ όσων είχαν χρησιμοποιήσει υποκατάστατα επί έξι και πλέον εβδομάδες και εκείνων που δεν χρησιμοποίησαν τίποτα.

Διαβάστε περισσότερα...

Η ικανότητα να αγαπάμε «κρύβεται» στην παιδική ηλικία

Η ικανότητα να εμπιστευόμαστε, να αγαπάμε και να επιλύουμε τις συγκρούσεις με αγαπημένους, αρχίζει στην παιδική ηλικία-πολύ νωρίτερα από ότι μπορεί να πιστεύει κάποιος.

Αυτό προκύπτει από νέα επισκόπηση που δημοσιεύεται στο περιοδικό «Current Directions in Psychological Science».

Οι διαπροσωπικές εμπειρίες με τη μητέρα, τους πρώτους 12 έως 18 μήνες προβλέπουν τη συμπεριφορά στις ενήλικες συντροφικές σχέσεις 20 χρόνια αργότερα, δηλώνει ο συγγραφέας, ψυχολόγος Jeffry A. Simpson, με τους συναδέλφους του Πανεπιστημίου της Μινεσότα, W. Andrew Collins και Jessica E. Salvatore.

Σημειώνουν ότι πριν μπορέσουμε να θυμηθούμε, πριν έχουμε γλώσσα για να περιγράψουμε και με τρόπους που δεν έχουμε επίγνωση, οι σιωπηρές συμπεριφορές καταγράφονται στον εγκέφαλο σχετικά με το πώς θα μας μεταχειριστούν ή πόσο αξίζουμε αγάπη και στοργή.

Ενώ αυτές οι συμπεριφορές μπορούν να αλλάξουν με νέες σχέσεις, ενδοσκόπηση και θεραπεία, σε περιόδους στρες, οι παλιές στάσεις συχνά επανεμφανίζονται. Το νεογνό που υπέστη κακομεταχείριση γίνεται ο αμυνόμενος διαπληκτιζόμενος.

Το μωρό του οποίου η μητέρα ήταν υποστηρικτική, λύνει τα προβλήματα και είναι σίγουρο για την καλή θέληση του άλλου.

Ο Simpson εξηγεί ότι οι άνθρωποι βρίσκουν έναν τρόπο προσαρμοστικό και με συνοχή και όσο καλύτερα μπορούν, για να ανταποκριθούν στο τρέχον περιβάλλον με βάση αυτό που τους συνέβη στο παρελθόν. Αυτό που σας συνέβη ως μωρό επηρεάζει τον ενήλικα που είστε. Δεν πρόκειται για νέα ιδέα στην ψυχολογία αλλά λείπουν ισχυρές αποδείξεις:

Οι Simpson, Collins και Salvatore παρέχουν τις ενδείξεις ερευνώντας τις σχέσεις μεταξύ μητέρας-νεογνού και αργότερα συντροφικές σχέσεις ως μέρος της έρευνας Minnesota Longitudinal Study of Risk and Adaptation.

Μελέτησαν 75 παιδιά μητέρων χαμηλού εισοδήματος που αξιολόγησαν από τη γέννηση μέχρι την αρχή των 30 ετών, περιλαμβανομένων των στενών φίλων και των συντρόφων.

Όταν τα παιδιά ήταν νεογνά, τέθηκαν σε παράξενες ή στρεσογόνες καταστάσεις με τις μητέρες τους, για να ερευνηθεί πόσο ασφαλής ήταν ο δεσμός μητέρας-παιδιού.

Από τότε, τα παιδιά, που τώρα είναι ενήλικες, επέστρεφαν τακτικά για αξιολόγηση της συναισθηματικής και κοινωνικής ανάπτυξής τους.

Οι συγγραφείς εστίασαν στις ικανότητές τους και την ευλυγισία στη λύση των συγκρούσεων με συμμαθητές, καλύτερους φίλους στην εφηβεία και τέλος ερωτικούς συντρόφους.

Μέσω πολλαπλών αναλύσεων, η έρευνα αποκάλυψε ενδείξεις της πρώιμης εγγραφής-επιβεβαιώνοντας παλαιότερες θεωρίες. Ωστόσο, τα ευρήματα ξεφεύγουν επίσης από τις ιδέες των προηγούμενων.

Ο Simpson δήλωσε ότι ανακάλυψε αδύναμο αλλά σημαντικό νήμα μεταξύ του νεογνού στην αγκαλιά της μητέρας και της 20χρονης στην αγκαλιά του εραστή.

Ωστόσο, ένα γεγονός του έκανε εντύπωση με το πέρασμα των χρόνων. Είναι συχνά δυσκολότερο να βρεθούν ενδείξεις για σταθερή συνέχεια παρά για αλλαγή σε πολλές μετρήσεις.

Τα καλά νέα: Αν μπορείτε να αποσαφηνίσετε τι είναι τα παλιά μοντέλα και τα περιγράψετε λεκτικά και αν έχετε σχέση με αφοσιωμένο αξιόπιστο άνθρωπο, δηλώνει ο Simpson, μπορεί να καταφέρετε να αναθεωρήσετε τα μοντέλα σας και να ρυθμίσετε τη συμπεριφορά σας διαφορετικά.

Οι παλιές συνήθειες μπορεί να ξεπεραστούν. Ένα προδομένο μωρό μπορεί να γίνει πιστό. Ένα μωρό που δεν έχει αγαπηθεί μπορεί να μάθει να αγαπά.

Διαβάστε περισσότερα...

Ποιοι παράγοντες ρυθμίζουν την πείνα!!

Τι, άραγε, εξηγεί την αύξηση και τη μείωση της πείνας; Η πείνα ρυθμίζεται, εν μέρει, από σωματικούς και εγκεφαλικούς παράγοντες (εσωτερικοί ή βιολογικοί). Οι υποδοχείς γεύσεις στο στόμα διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στην πείνα, στέλνοντας αισθήσεις γεύσης στον εγκέφαλο, πληροφορώντας τον για το θρεπτικό περιεχόμενο της τροφής που γευτήκαμε.

Ο εγκέφαλος μας επιλέγει τις γεύσεις των φαγητών που περιέχουν θρεπτικές ουσίες που ίσως μας λείπουν. Αν μας λείπει πρωτεΐνη, επιθυμούμε πολύ μια μπριζόλα. Αν μας λείπει σάκχαρο, μπορεί να ανακαλύψουμε ότι επιθυμούμε πολύ αμυλούχα φαγητά όπως το ψωμί..

Αν και οι αισθήσεις που προέρχονται από το στόμα μας επηρεάζουν την πείνα, δεν αποτελούν τη μόνη πηγή της. Η πείνα επηρεάζεται επίσης και από το στομάχι. Οι επιστήμονες έχουν οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι οι στομαχικές συσπάσεις προκαλούν πείνα. Κύτταρα - υποδοχείς στο στομάχι ανιχνεύουν τόσο την ποσότητα όσο και το είδος τροφής που περιέχει.

Αν έχουμε φουσκώσει από το φαγητό σε ένα γεύμα, είναι πιθανό τότε να συνειδητοποιήσουμε με έντονο τρόπο τη λειτουργία των υποδοχέων διάτασης του στομάχου μας, οι οποίοι αντιδρούν στην παρουσία τροφής.

Αυτοί οι υποδοχείς πληροφορούν τον εγκέφαλο για την ποσότητα τροφής στο στομάχι στέλνοντας νευρικές διεγέρσεις κατά μήκος του πνευμονογαστρικού νεύρου στον εγκέφαλο, μειώνοντας την ένταση της πείνας μας.

Οι υποδοχείς στο στομάχι επηρεάζουν επίσης την πείνα, εντοπίζοντας την παρουσία θρεπτικών ουσιών και μεταβιβάζοντας την πληροφορία αυτή στον εγκέφαλο. Αυτό εξηγεί το γιατί όταν γεμίζουμε το στομάχι μας με μαρουλοσαλάτα δεν είμαστε τόσο ικανοποιημένοι όπως όταν το γεμίζουμε με αρκετά κομμάτια πίτσα. Η πίτσα είναι πλουσιότερη σε θρεπτικές ουσίες.

Όμως οι πληροφορίες σχετικά με το θρεπτικό περιεχόμενο της τροφής στο στομάχι δεν στέλνονται κατά μήκος του πνευμονογαστρικού νεύρου. Αυτό το γνωρίζουμε χάρη σε μελέτες ζώων στα οποία το πνευμονογαστρικό νεύρο έχει αποσυνδεθεί από το στομάχι.

Τα ζώα δεν ρυθμίζουν πλέον την κατανάλωση τροφής τους σύμφωνα με την ποσότητα τροφής στο στομάχι τους, όμως συνεχίζουν να τη ρυθμίζουν συμφωνά με το θρεπτικό περιεχόμενο της τροφής.

Μεταγενέστερες έρευνες αποκάλυψαν επίσης ότι το στομάχι και το στόμα δεν είναι οι μόνοι παράγοντες ρύθμισης της πείνας. Η τροφή που είναι αποθηκευμένη στο στομάχι τελικά καταλήγει στο λεπτό έντερο, την κυρία έδρα της πέψης.

Η παρουσία τροφής στο λεπτό έντερο το διεγείρει ώστε να εκκρίνει την ορμόνη χοληκυστοκινίνη, η οποία, με τη σειρά της, διεγείρει το πνευμονο-γαστρικό νεύρο να στείλει νευρικές διεγέρσεις στον εγκέφαλο, μειώνοντας την ένταση της πείνας μας.

Ένα ακόμη όργανο που ρυθμίζει την πείνα είναι το συκώτι, που αποθηκεύει γλυκόζη (ένα σάκχαρο) ως γλυκονόνο. Οι υποδοχείς γλυκόζης στο συκώτι στέλνουν νευρικές διεγέρσεις κατά μήκος του πνευμονογαστρικού νεύρου στον εγκέφαλο, πληροφορώντας τον για μεταβολές στο επίπεδο του σακχάρου στο αίμα. Το χαμηλό επίπεδο σακχάρου στο αίμα μας επιφέρει αίσθημα πείνας, ενώ το υψηλό επίπεδο επιφέρει αίσθημα κορεσμού.

Ειδικής σημασίας είναι για τη ρύθμιση της πείνας η ορμόνη ινσουλίνη, που εκκρίνεται από το πάγκρεας. Η ινσουλίνη βοηθάει το σάκχαρο του αίματος να εισχωρήσει στα κύτταρα του σώματος για να χρησιμοποιηθεί στο μεταβολισμό, προωθεί τη μετατροπή της γλυκόζης σε λίπος, κάνει τα γλυκά να έχουν καλύτερη γεύση και επιφέρει αισθήματα πείνας.

Στην ουσία, η πείνα εξαρτάται περισσότερο από τα αυξημένα επίπεδα ινσουλίνης παρά τα μειωμένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Αυτό το γνωρίζουμε από μελέτες στις οποίες το επίπεδο του σακχάρου στο αίμα διατηρούνταν σταθερό με μια συνεχή έγχυση γλυκόζης, ενώ τα επίπεδα ινσουλίνης αυξάνονταν. Τα υποκείμενα στις μελέτες αυτές ανέφεραν αυξημένη ένταση πείνας.

Μεταγενέστερες έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η πείνα επηρεάζεται και από τον υποθάλαμο. Ο νευροδιαβιβαστής νορεπινεφρίνη προωθεί την κατανάλωση τροφής διεγείροντας υποδοχείς στον υποθάλαμο. Δύο περιοχές του υποθάλαμου είναι ιδιαίτερα σημαντικές για τη ρύθμιση της πείνας.

Ο ηλεκτρικός ερεθισμός του μεσοκοιλιακού υποθαλάμου, μιας περιοχής στο μεσαίο κάτω μέρος του υποθαλάμου, εμποδίζει την κατανάλωση τροφής, ενώ η καταστροφή του προκαλεί κατανάλωση τροφής.

Ενώ ο μεσοκοιλιακός υποθάλαμος σχετίζεται με τη μείωση της πείνας, ο πλάγιος υποθάλαμος , που περιλαμβάνει περιοχές και στις δύο πλευρές του υποθαλάμου, σχετίζεται με την αύξηση της.

Η ηλεκτρική διέγερση του τελευταίου προάγει την κατανάλωση τροφής, ενώ η καταστροφή του την εμποδίζει. Αν και τα πρώτα πειράματα οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι ο πλάγιος υποθάλαμος δρα ως «κέντρο της πείνας» και ο μεσοκοιλιακός ως «κέντρο του κορεσμού» μας, μεταγενέστερα πειράματα έχουν οδηγήσει στη διαπίστωση ότι αυτές οι περιοχές είναι απλώς και μόνο σημαντικά συστατικά στοιχεία του περίπλοκου συστήματος του εγκεφάλου για τη ρύθμιση της πείνας και της κατανάλωσης τροφής. Δεν υπάρχει κανένας απλός διακόπτης που να ανοιγοκλείνει την κατανάλωση τροφής.

Η πείνα, ειδικά στα ανθρώπινα όντα, ρυθμίζεται εκτός από εσωτερικούς και από εξωτερικούς παράγοντες. Η τροφή μπορεί να ενεργήσει ως έναυσμα για να μας κάνει να πεινάσουμε. Η γεύση, η οσμή, η όψη, ο ήχος και η υφή της τροφής μπορεί να μας «τραβήξουν» προς αυτήν.

Έχετε ποτέ παρακολουθήσει τηλεόραση, χωρίς να αισθάνεστε πείνα, για να πεινάσετε στη συνέχεια μόνο και μόνο επειδή παρακολουθήσατε ένα διαφημιστικό που δείχνει μια ελκυστική βιτρίνα με χάμπουργκερ;

Ή, πιθανώς, να έχετε νιώσει χορτάτος έπειτα από ένα γεύμα με ποικιλία πιάτων, επιμένοντας ότι ούτε άλλη μια μπουκιά δεν πάει κάτω, ενώ τελικά κάποιος σας παρασύρει να φάτε ένα απολαυστικό επιδόρπιο με σοκολάτα. Όμως πώς είναι δυνατόν και μόνον η θέα του φαγητού να επιφέρει αισθήματα πείνας;

Ένας τρόπος είναι αυξάνοντας το επίπεδο της ινσουλίνης στο αίμα μας. Πράγματι, ακόμα κι όταν ονειροπολούμε σκεπτόμενοι το φαγητό, είναι δυνατό να διεγερθεί απ' αυτό το πάγκρεας ώστε να εκκρίνει ινσουλίνη, κάνοντας μας να πεινάσουμε! και πιθανώς στέλνοντας μας σε αναζήτηση μιας πάστας ή μιας τυρόπιτας.

Δεδομένου ότι υπάρχουν πολλοί παράγοντες που ρυθμίζουν την πείνα και την κατανάλωση τροφής, γιατί ορισμένοι άνθρωποι γίνονται παχύσαρκοι; Οι ερευνητές συνέδεσαν την παχυσαρκία με διαφορές στην ευαισθησία αντίδρασης σε εξωτερικές ενδείξεις φαγητού και κατέληξαν στο συμπέρασμα πως οι παχύσαρκοι άνθρωποι επιδεικνύουν μεγαλύτερη ευαισθησία αντίδρασης σ' αυτές τις ενδείξεις.

Οι μελέτες που ακολούθησαν παρείχαν, σ' ένα βαθμό, υποστήριξη σ' αυτή την πεποίθηση. Μία μελέτη διαπίστωσε πως σε αντίθεση με μη-παχύσαρκους ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκουν το επιπλέον φαγητό, αφού έχουν ήδη καταναλώσει ένα γεύμα υψηλών θερμίδων, λιγότερο εύγευστο, οι παχύσαρκοι άνθρωποι βρίσκουν το φαγητό εξίσου εύγευστο ύστερα από ένα γεύμα με πολλές θερμίδες.

Ίσως ένας λόγος που οι παχύσαρκοι άνθρωποι τρώνε περισσότερο από τους άλλους να είναι ότι το φαγητό συνεχίζει να είναι εύγεστο γι' αυτούς, ακόμη και αφού έχουν χορτάσει.

Σε μιαν άλλη μελέτη, στην οποία χρησιμοποιήθηκε φυσική παρατήρηση, οι ερευνητές παρακολούθησαν ανθρώπους να τρώνε σ' ένα γεύμα. Όταν η σερβιτόρα έκανε μία ορεκτική περιγραφή ενός επιδορπίου, οι παχύσαρκοι άνθρωποι έτειναν περισσότερο να το παραγγείλουν παρά όταν η σερβιτόρα δεν το περιέγραφε. Οι μη-παχύσαρκοι άνθρωποι έμειναν ανεπηρέαστοι από την περιγραφή της.

Αν και τέτοιες μελέτες παρέχουν υποστήριξη στην πεποίθηση πως οι παχύσαρκοι άνθρωποι έχουν πιο ευαίσθητη αντίδραση στις εξωτερικές ενδείξεις φαγητού, αυτό δεν φαίνεται να αποτελεί την κύρια αιτία της παχυσαρκίας τους.

Αντιθέτως, η παχυσαρκία τους ίσως προκαλεί την ανταπόκριση τους σε εξωτερικούς παράγοντες. Γιατί; Διότι πολλοί παχύσαρκοι άνθρωποι βρίσκονται διαρκώς σε δίαιτα, με αποτέλεσμα να στερούνται συχνά γευστικές απολαύσεις, γεγονός που τους καθιστά περισσότερο ευαίσθητους στην αντίδραση απέναντι σε ενδείξεις φαγητού.

Επιπλέον, οι παχύσαρκοι άνθρωποι ίσως έχουν χρονίως υψηλά επίπεδα ινσουλίνης, που τους αυξάνουν το αίσθημα της πείνας και κατά συνέπεια, τους καθιστούν πιο ευαίσθητους στο να αντιδράσουν σε ενδείξεις φαγητού.

Επιπλέον, ένας άλλος εξωτερικός παράγοντας, μια αγχώδης κατάσταση, μπορεί να επιφέρει το αίσθημα της πείνας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, την υπερβολική κατανάλωση τροφής.

Υπό την επήρεια αγχωδών συνθηκών, που είναι πιθανό να προκαλούν αρνητικά συναισθήματα, όπως οργή, ανία, κατάθλιψη ή μοναξιά, οι παχύσαρκοι άνθρωποι τείνουν σε μεγαλύτερο βαθμό από τους μη-παχύσαρκους ανθρώπους να τρώνε υπερβολικά.

Όμως πώς το άγχος επιφέρει υπερβολική κατανάλωση τροφής; Μια υπόθεση είναι ότι διεγείρει τον εγκέφαλο να εκκρίνει ενδορφίνες, οι οποίες υποκινούν την κατανάλωση τροφής.

Εξαιτίας του ότι τα επίπεδα ενδορφινών αυξάνουν όταν βρισκόμαστε υπό την επήρεια άγχους, ίσως συνεισφέρουν στην υπερβολική κατανάλωση τροφής που σχετίζεται με το άγχος.

Ίσως οι παχύσαρκοι άνθρωποι τρώνε περισσότερο υπό την επίδραση του άγχους σε σχέση με τους μη-παχύσαρκους, εξαιτίας του ότι το άγχος επιφέρει μεγαλύτερες αυξήσεις στα επίπεδα ενδορφινών τους.

Όπως μπορεί κανείς να δει, η πείνα συνδέεται με πολλούς παράγοντες, ορισμένοι από τους οποίους συμβάλλουν στην παχυσαρκία.

Διαβάστε περισσότερα...

Έρευνα σοκ-Η ατμοσφαιρική ρύπανση μεταβάλλει το DNA!

Σύμφωνα με έρευνα που διεξήγαγαν Τσέχοι επιστήμονες, η ατμοσφαιρική ρύπανση φαίνεται πως έχει πολύ σοβαρότερες παρενέργειες στην υγεία μας, από όσες πιστεύαμε μέχρι σήμερα.

Συγκεκριμένα, οι ειδικοί μελέτησαν επί πέντε χρόνια το DNA 950 αστυνομικών και οδηγών λεωφορείων, που εργάζονταν τουλάχιστον 8 ώρες στους δρόμους της Πράγας, τοποθετώντας σε κάθε έναν μία ειδική συσκευή μέτρησης της έκθεσής του σε πολυκυκλικούς αρωματικούς υδρογονάνθρακες, όπως το βενζοπυρένιο.

Έκπληκτοι οι γιατροί διαπίστωσαν ότι ακόμη και η εισπνοή μικρών ποσοτήτων πολυκυκλικών αρωματικών υδρογονανθράκων (PAHs) αυξάνει τις ενδείξεις καρκίνου, καθώς οι μικρές αυτές ενώσεις προσκολλώνται στην αλυσίδα του DNA προκαλώντας ανωμαλίες στην αλληλουχία των γενετικών βάσεων.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν επίσης, ότι οι ενδείξεις αυτές ήταν εντονότερες κατά τη διάρκεια του χειμώνα (1,58 ng/m3).

Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι τα ευρήματά τους είναι ανησυχητικά, καθώς σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά στάνταρντς για την ποιότητα της ατμόσφαιρας η έκθεση σε τέτοιες ενώσεις, δεν πρέπει να ξεπερνά το 1 ng/m3.

Διαβάστε περισσότερα...

Τρως λιγότερο ζεις περισσότερο!

Οι ερευνητές της Ιατρικής Σχολής του Καθολικού Πανεπιστημίου της Ρώμης, με επικεφαλής τον Τζιοβαμπατίστα Πάνι του Ινστιτούτου Γενικής Παθολογίας, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, σύμφωνα με τις βρετανικές Ιντιπέντεντ και Τέλεγκραφ, ανακάλυψαν ότι ένα συγκεκριμένο μόριο (το CREB1), “πυροδοτείται” στον εγκέφαλο των ποντικιών που κάνουν διατροφή με λίγες θερμίδες.

Η ενεργοποίηση του μορίου, στη συνέχεια, ενεργοποιεί μία σειρά από πρωτεΐνες (τις σιρτουίνες) και γονίδια που συνδέονται με την μακροζωία και την υγιή λειτουργία του εγκεφάλου.

Όπως είπε ο Πάνι, ο στόχος πλέον είναι να βρεθεί ένας τρόπος, π.χ. με ένα νέο φάρμακο, να ενεργοποιείται το συγκεκριμένο μόριο, ώστε ο εγκέφαλος να διατηρείται “φρέσκος” και υγιής, χωρίς καν να χρειάζεται κανείς να υποβληθεί σε αυστηρή δίαιτα. Η διατροφή με περιορισμένες θερμίδες σημαίνει, όπως έδειξαν οι μελέτες στα πειραματόζωα, ότι όταν ο οργανισμός καταναλώνει περίπου το 70% της συνήθους καθημερινής ποσότητας τροφής, αυτό βοηθά στην μακροζωία.

Τα πειραματόζωα που ακολούθησαν αυτή τη συστηματική διατροφή με λιγότερες θερμίδες, είχαν καλύτερη μνήμη και άλλες νοητικές λειτουργίες, ήσαν λιγότερο επιθετικά, ενώ άργησαν να εμφανίσουν Αλτσχάιμερ και, όταν αυτό συνέβη, τα συμπτώματα της νόσου ήσαν λιγότερο σοβαρά σε σχέση με τα ζώα που έτρωγαν πολύ. Επιπλέον, τα ζώα που έτρωγαν λιγότερο, έζησαν 25% έως 40% περισσότερο.

Άλλες μελέτες έχουν επίσης δείξει ότι το πολύ φαγητό και η παχυσαρκία κάνουν κακό στον εγκέφαλο, επιβραδύνοντας τις λειτουργίες του, προκαλώντας πρόωρη γήρανσή του και καθιστώντας τον πιο ευάλωτο σε νευροεκφυλιστικές παθήσεις όπως το Αλτσχάιμερ και το Πάρκινσον. Μέχρι τώρα παρέμενε όμως ουσιαστικά άγνωστος ο ακριβής βιολογικός μηχανισμός μέσω του οποίου η μείωση των θερμίδων βοηθούσε τον εγκέφαλο να παραμένει νέος.

Η νέα ιταλική έρευνα έρχεται ακριβώς να ρίξει φως σε αυτόν τον μοριακό μηχανισμό με την ανακάλυψη του σημαντικού ρόλου του μορίου CREB1, το οποίο ήταν ήδη γνωστό ότι εμπλέκεται στη σωστή λειτουργία της μνήμης και της μάθησης, καθώς και στον έλεγχο του άγχους. Οι ιταλοί επιστήμονες επιβεβαίωσαν ότι η επωφελής δράση του εν λόγω μορίου αυξάνεται δραστικά, όταν η διατροφή είναι ελλιπής σε θερμίδες. Όσο γερνάει κανείς, το συγκεκριμένο μόριο εξασθενεί, γι’ αυτό η μείωση των θερμίδων της τροφής μπορεί να ενισχύσει και πάλι τη λειτουργία του.

Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στις νήσους Οκινάουα της Ιαπωνίας, όπου υπάρχει δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό ατόμων άνω των 100 ετών, υπάρχει ένα ρητό: “Φάε μέχρι να χορτάσεις σε ποσοστό 80%”.

Διαβάστε περισσότερα...

AIDS: Αυξήθηκε κατά 16 χρόνια η επιβίωση

Το προσδόκιμο επιβίωσης των πασχόντων από AIDS αυξήθηκε κατά σχεδόν 16 χρόνια μεταξύ 1996 και 2008, χάρη στην έγκαιρη διάγνωση και την βελτίωση της θεραπείας, ανακοίνωσαν βρετανοί επιστήμονες.

Αν και το προσδόκιμο επιβίωσης των πασχόντων από AIDS εξακολουθεί να είναι χαμηλότερο απ’ ό,τι αυτό του γενικού πληθυσμού, η δραματική πρόοδος στην μείωση των ανεπιθύμητων ενεργειών των φαρμάκων, η επινόηση συνδυασμένων θεραπειών και η έναρξη της αγωγής νωρίς στην πορεία της νόσου, έχουν πλέον μετατρέψει την HIV λοίμωξη σε ένα χρόνιο νόσημα με καλή πρόγνωση, λένε οι επιστήμονες.

Σε μελέτη τους που δημοσιεύεται στην «Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση» (BMJ), εκτιμούν πως το προσδόκιμο επιβίωσης θα βελτιωθεί ακόμα περισσότερο, καθώς θα βελτιώνονται τα φάρμακα και η αγωγή θα αρχίζει ολοένα νωρίτερα.

«Τα ευρήματα αυτά είναι πολύ ενθαρρυντικά για τους νυν ασθενείς αλλά και τους νεοδιαγνωσθέντες ως φορείς», λέει ο ερευνητής δρ Μπαρκ Γκόμπελς, από το νοσηλευτικό οργανισμό NorthBristolNHSTrust.

Υπολογίζεται πως παγκοσμίως ζουν 34 εκατομμύρια άνθρωποι με τον ιό HIV στο αίμα τους. Η πλειονότητα από αυτούς ζουν στην υποσαχάριο Αφρική, όπου δυστυχώς η βελτίωση στο προσδόκιμο επιβίωσης είναι ελάχιστη, λόγω της φτώχειας.

Στις εύπορες χώρες της Δύσης, όμως, όπως η Βρετανία, η μεγάλη διαθεσιμότητα εξελιγμένων διαγνωστικών τεχνικών και προηγμένων φαρμάκων έχει κάνει τεράστια διαφορά στην ζωή πολλών ασθενών.

Ο δρ Γκόμπελς και οι συνεργάτες του από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, ανέλυσαν στοιχεία από χιλιάδες ασθενείς, οι οποίοι είχαν ηλικία τουλάχιστον 20 ετών και είχαν αρχίσει θεραπεία με τουλάχιστον τρία φάρμακα για το AIDS την περίοδο 1996-2008.

Έτσι διαπίστωσαν πως ενώ το προσδόκιμο επιβίωσης του μέσου 20χρονου ασθενή που διαγνώστηκε το 1996 ήταν τα 30 χρόνια, για τον μέσο 20χρονο που διαγνώσθηκε το 2006 ήταν τα σχεδόν 46 χρόνια.

Στις γυναίκες ασθενείς, το μέσο προσδόκιμο επιβίωσης ήταν 10 χρόνια υψηλότερο.

Σε σύγκριση με το προσδόκιμο επιβίωσης του γενικού πληθυσμού, οι αριθμοί αυτοί είναι μειωμένοι κατά περίπου 12 χρόνια για άντρες και γυναίκες, αλλά η τάση είναι αυτή η διαφορά να μειώνεται διαρκώς.

«Αναμένουμε ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση για τους ασθενείς, καθώς πλέον αρχίζουν την αντιρετροϊκή αγωγή με νέα, βελτιωμένα φάρμακα και πιο νωρίς», σχολίασαν οι ερευνητές. «Το σημαντικό είναι να λαμβάνονται τα κατάλληλα φάρμακα νωρίς και βεβαίως οι ασθενείς να συμμορφώνονται πιστά στην αγωγή τους».

Διαβάστε περισσότερα...

Προφυλακτικό… δαγκάνα κατά των βιασμών!!

Η Dr. Sonnet Ehlers είχε βάρδια στο νοσοκομείο, όπου εργαζόταν, όταν ένα θύμα βιασμού εμφανίστηκε μπροστά της, μία κοπέλα σε άσχημα κατάσταση. «Με κοίταξε και μου είπε.. ‘Μόνο να είχα δόντια εκεί κάτω..’. Τότε ήταν που της υποσχέθηκα ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω τις γυναίκες, που έρχονται σ΄ αυτή τη θέση», είπε.

Σαράντα χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ, “γεννήθηκε” το προϊόν εκείνου του βιασμού, το Rape-aXe, το γυναικείο προφυλακτικό, που δεν αφορά στην αντισύλληψη, αλλά στην προστασία των γυναικών από τους επίδοξους βιαστές τους….

Σύμφωνα με το BBC, η παρουσίαση του Rape-aXe πραγματοποιήθηκε στη Ν. Αφρική.

«Η γυναίκα τοποθετεί το προφυλακτικό στον κόλπο της, όπως ακριβώς ένα ταμπόν. Στο γύρο μέρος του ωστόσο, το Rape-aXe έχει ραβδώσεις, που περισσότερο μοιάζουν με δόντια, τα οποία “εγκλωβίζουν” το αντρικό μόριο κατά τη διείσδυση. Από τη στιγμή που θα γίνει αυτό, μόνο γιατρός μπορεί να το αφαιρέσει”, δήλωσε η Ehlers, που ελπίζει ότι στο μεσοδιάστημα, θα έχουν σπεύσει οι αρχές για τη σύλληψη του δράστη.

“Πονάει πολύ και ο δράστης δεν μπορεί ούτε να ουρήσει ούτε καν να περπατήσει, για όσο το ‘φοράει’. Αν μάλιστα επιχειρήσει να το αφαιρέσει, αυτό γίνεται ακόμα πιο σφιχτό, χωρίς ωστόσο να τραυματίζει το δέρμα του”, υπογράμμισε η ίδια.

Η γιατρός ανέφερε πως πούλησε το σπίτι και το αυτοκίνητό της για να υποστηρίξει οικονομικά το εγχείρημά της, ενώ συμβουλεύτηκε γυναικολόγους, φυσιοθεραπευτές και μηχανικούς, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι θα είναι απόλυτα ασφαλές στη χρήση του.

Η Ehlers, μητέρα δύο κοριτσιών, επισκέφτηκε μάλιστα καταδικασμένους βιαστές, για να διαπιστώσει το κατά πόσο η συγκεκριμένη μέθοδος θα τους απέτρεπε από το να προβούν στο έγκλημα του βιασμού και διαπίστωσε ότι μερικοί μόνο θα το λάμβαναν υπόψιν.

Την ίδια στιγμή, όπως άλλωστε συμβαίνει και με κάθε νέα ανακάλυψη, υπάρχουν και αρνητικές αντιδράσεις. Ορισμένες γυναίκες δηλώνουν πως το γυναικείο αυτό προφυλακτικό δεν αποτελεί μακροχρόνια λύση, ενώ ενδέχεται να θυματοποιήσει ακόμα περισσότερο τις γυναίκες – θύματα βιασμού, που θα δεχθούν την οργισμένη αντίδραση του βιαστή τους, από τη στιγμή που θα πιαστεί στη “δαγκάνα”, ενώ άλλες κάνουν λόγο για υποδούλωση της γυναίκας, που δεν αποκλείεται να οδηγήσει ακόμα και σε ψυχολογικά τραύματα.

Σημειώνεται τέλος, πως μετά την ολοκλήρωση των δοκιμαστικών σταδίων, το Rape-aXe θα πωλείται έναντι 2 δολαρίων.

Διαβάστε περισσότερα...